Pockets Full Of Stones: kwietnia 2013

Hello moi drodzy!
Bardzo, bardzo was przepraszam, za długą nieobecność, ale ostatnio dość długo miałam szlaban (znowu) no i tak jakoś się złożyło, ale jestem, zwarta i gotowa do pisania:)
Ok dla przypomnienia jak ktoś jeszcze nie wie oprócz tego bloga piszę jeszcze dwa, również o BTR, jeden (I Just Wanna Get In the Car And Drive Away), drugi (Show Me You'll Love Me Forever), no i ten drugi piszę z moją bff Nat Henderson, wpadajcie, będzie mi raźniej bo nie wiem czy nie mam ich usunąć..
*****************************************************************
z pkt. widzenia Kendalla:

-I jak tam?- spytałem Logana gdy odbierałem kawę z automatu.

-Natalie śpi, a tam?
-Lilly też śpi, a ja potrzebuję mocnej dawki kofeiny .- podniosłem kubek z kawą.
-O dzięki Kendall, że o mnie pomyślałeś.- zabrał mi kubek i upił spory łyk.- Ah.. dobra.
-Kiedyś udławisz się tą kawą, a ja ci nie pomogę i będę stał nad tobą z uśmiechem na twarzy.- powiedziałem głosem złego.
-Coś chyba za dużo emocji jak na jedną noc, Kenduś, nie ładnie tak wyżywać się na innych.
-Nom zdecydowanie za dużo.- wyjąłem drobne z portfela i wrzuciłem do automatu.
-A tak swoją drogą to coś jednak jest między wami. Hyhyhy..- teraz to dowalił.
-Pocałowałem ją raz. Uciekła do Carlito. Pocałowałem ją po raz drugi. Wyznała mi miłość. Chyba ją kocham.- wypaliłem jak z procy.
-Wow Kendall nie zapędzaj się, ochłoń. To że się zauroczyłeś to nie znaczy, że ją kochasz.
-Powiedział Logan.
-Hej!
-Dobra, dobra, a ten jak tam u Nat oprócz tego, że śpi?
-No trochę pogadaliśmy no i tyle, poszła w kimę.
-Czekaj, a ładna jest?- spytałem tak z czystej ciekawości.
-Wiesz… Mega laska.- cały Logie.
-Idź do tej swojej „mega laski’’ ja kupię drugą kawę.- powiedziałem i ten poszedł w swoją stronę.

Otworzyłam oczy i ku mojemu rozczarowaniu wciąż byłam w szpitalu.
Czułam się nieświeżo, musiałam umyć zęby, ale nie mogłam się stąd ruszać.
-Co do poprzedniego dnia to jak na razie jeszcze się nie otrząsnęłam.- powiedziałam gdy do sali wszedł Kendall. Uśmiechnął się i usiadł na krześle.- Nie musisz tu być.- powiedziałam.
-Ale chcę.- domyśliłam się.- Wiesz.- zaczęliśmy oboje.
-Ty pierwszy.- ustąpiłam.
-Nie, ty pierwsza.
-Ej nie kłóć się z poszkodowaną!- zaczęłam się droczyć.
-Dobrze, dobrze... To... wiesz...widziałem jak zareagowałaś na to jak pielęgniarka powiedziała o tym ubezwłasnowolnieniu.
-Bo wiesz to taka historia...
-Ale nie przerywaj, chciałem żebyś mówiła to ty dałaś mi pierwszeństwo więc poczekaj.
Ja cię bardzo lubię, a nawet bardziej niż bardzo.. W sumie to prawie się nie znamy i dlatego sądzę, że nie musisz mi od razu mówić o co z tym chodzi, to twoja sprawa jak będziesz gotowa to powiesz.- zrobiłam się czerwona. Ale wiedziałam co miałam zrobić.- Możesz już mówić.- powiedział.
-Tak więc, to bardzo kusząca propozycja, ale wiem, że jak teraz tego nie powiem to nie powiem tego nigdy.- kiwnął głową.- Kiedy miałam 5 lat, zostałam porwana, nie dla okupu, chociaż jestem z bogatej rodziny. Porwał mnie dlatego, bo akurat napatoczyłam się na ulicy. Mieszkał trzy ulice dalej, były urodziny żony mojego taty, ale mnie to nie interesowało więc sobie poszłam. Podjechał samochodem, zapytał się czy lubię małe pieski, gdy potwierdziłam, poprosił mnie o pomoc w szukaniu jednego szczeniaczka, który mu uciekł, byłam naiwna i wsiadłam do auta. W swoim mieszkaniu przetrzymywał mnie osiem dni, w tym czasie wyżywał się nade mną psychicznie i fizycznie, zgwałcił mnie. Raz. Ale zawsze to będę pamiętać.
Po ośmiu dniach tak po prostu mnie wypuścił i kazał nikomu nie mówić co mi robił i gdzie byłam, bo inaczej znowu to powtórzy. Od tamtej pory nie wypowiedziałam ani jednego słowa, nawet literki...
Rodzice zabrali mnie do psychiatry, oczywiście policja tak szukała tego faceta, że nigdy go nie znalazła.
Po dwóch latach terapii, zmienili mi psychiatrę, który na prywatnych sesjach zaczął się do mnie przystawiać.
Miałam wtedy 7 lat i nadal cieżko przeżywałam tamtą sytuację, kiedy włożył mi rękę pod spódniczkę, sięgnęłam po nożyczki i wbiłam mu je w szyję. Ja nie chciałam go zabić, ja tylko się broniłam.- zaczęłam płakać, wspomnienia na nowo powróciły.- Zamknęli mnie w psychiatryku, wyszłam dopiero po dwóch latach, potem wróciłam tam, ale na krócej. Według orzeczenia Sądu zostały mi odebrane wszelkie prawa do wolnego życia w społeczeństwie, ubezwłasnowolnienie na czas nieokreślony, do odwołania.
Kiedy Natalie się do nas przeprowadziła, wszystko się zmieniło, zaczęłam mówić dopiero w wieku 14 lat.
Teraz wiesz, dlaczego wszyscy się tak nade mną trzęsą, po prostu się o mnie boją i chcą mnie uszczęśliwić za każdą cenę.- rozpłakałam się na amen. Spodziewałam się po Kendallu mocnego przytulasa, ale on po prostu wstał i wyszedł, nie wrócił do końca dnia. Wieczorem przyjechała mama.
-Tu masz świeże owoce, twoje ulubione brzoskwinie i jabłka. Przyniosłam ci też wodę, tą którą najbardziej lubisz, oh kochanie jak się cieszę, że nic ci nie jest.- powiedziała i pocałowała mnie w czoło.
-Kendall przy mnie siedział cały czas.- oznajmiłam.
-Że kto?- spytała
-Kendall Schmidt, wtedy na scenie, przerwałaś nam. Dostałam za to szlaban.
-Ah on.. Tak, tak. Natalie mi mówiła, rozmawiałam już z nią, czuje się lepiej, tylko ten gips, no ale dobrze, że to tylko gips.
-Mamo ja mu powiedziałam.- szepnęłam.
-Nie rozumiem.
-Powiedziałam mu o TYM.
-Boże, Lilly, dlaczego? Przecież wiesz, jak przeżywasz każde wspomnienie.
-Chcę cię prosić o złożenie wniosku o zniesieniu ubezwłasnowolnienia.
-Nie.
-Dlaczego?
-Bo nie.- i wyszła...
*****************************************************
Dzięki za uwagę, sory, że tak krótko, ale jest jeszcze Versatile Blogger więc..
Pamiętaj CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

THE VERSATILE BLOGGER:
Zostałam nominowana do "The Versatile Blogger przez":

* Mishiranu Hito

* Vivienne Maslow

* Daash :**

Dzięki, dzięki, dzięki, dzięki:)

ZASADY:

1. Musisz podziękować bloggerowi, który cię nominował
2. Pokazać nagrodę na swoim blogu
3. Ujawnić siedem faktów o sobie
4. Nominować 15 blogów, które według ciebie na to zasługują
5. Poinformuj o tym autorów:)

NAGRODA: